Het juiste midden: een spannend evenwicht of een saai compromis?
"Goed gedrag", zegt Aristoteles, "heeft altijd te maken met het kunnen aanhouden van het juiste midden, tussen het meerdere en het mindere. Bij dingen heeft het midden een gelijke afstand ten opzichte van de uiteinden. Bij mensen is het midden wat niet te veel is en niet te weinig. En dat is nooit hetzelfde." Aristoteles spoort ons aan in ons gedrag het juiste midden te vinden en te bewaren, door de rede te gebruiken en ons bewust te zijn tot welk kwaad, welke afwijking naar een teveel of te weinig wij het meest geneigd zijn. Hij vervolgt met een voorbeeld: "Geld uitgeven is niet moeilijk, maar geld uitgeven aan de juiste persoon, in de juiste mate, op het juiste ogenblik, met de juiste bedoeling en op de juiste manier, dat is niet iederen gegeven en ook niet makkelijk." Tja, makkelijker gezegd dan gedaan. Maar toch, als we de extremen kennen, kennen we ook het midden, het juiste midden. Is dat zo? Weten wij wat het juiste midden is? Kunnen we dat aanwijzen? Of kunnen wij het wel aanwijzen, maar willen we het niet aanwijzen, omdat we het niet interessant vinden?